همین امروز یا شب
چه فرقی داره!
بخودم قول میدم دیگه به واو تلفن نزنم
یبارم اون یاد من کنه
والا
تلفنش رو من میزنم.
حوصله شو اون نداره
و رو چیز زیادی که داره!
پانوشت:این یک مطلب قدیمی تو نوت گوشیم نوشته بودم اما دوست داشتم منتقلش کنم اینجا.
شاعر میگه مرا عهدی ست با جانان
این مطلبم عهد منِ
باید یادم بمونه دور خیلیا رو یواش یواش خط بکشم
مدتی قبل مینوشتم در اینجا
اما اکنون با تفکر دیگری نسبت به وبلاگ داشتن و نوشتن برگشته ام
قبلا توقع داشتم که بنویسم تا خوانده بشوم تا دیده بشوم تا بازخورد نوشتنم را دریافت کنم.توقعاتم برطرف نشد و وبمو پاک کردمو رفتم.اکنون فهمیده ام نوشتن تاثیرات بسیاری برای خودم دارد.در نوشتن همچنان که ذهنم به دنبال کلمات می گردد ناگهان جمله یی درباره نحوه فکرم یا موضوعی که مدتها در ذهن داشتم و ان گوشه کنارها مدتها خاک خورده بود را پیدا میکنم و به نوشته در میاورم.گاهی در لحظه جوابش پیدا میشود گاهی صحت یا عدم صحتش روشن میشود و به این ترتیب ذهن من هم سبک میشود هم در دنیای واقعی اتفاقهایی را رقم می زند.فکر کردم چرا ازین عصای جادویی یعنی فعل نوشتن بیشتر استفاده نکنم
دنیای ارتباطات مجازی گسترده ی امروز اما دلیل دیگری برای نوشتن است.نداشتن دوست در دنیای واقعی.البته دوست دارم ولی انقدر گرفتار خودشان هستند که با نداشتن فرقی نداره
بیربط نوشت:یادم باشد تا میتوانم کسی را راهنمایی نکنم.راهنمایی کردن به قیمتهای گزافی برای انسان تمام میشود.مگر انکه خودشان بخواهند بشنوند.واگر نه سبک سری هستم که دردی برای خود میخرم که به ان احتیاج ندارم
داشتم میگفتم.نبودن دوست جهت درد و دل.و یا همدردی .از اونجایی که ادم راحتی نیستم حداقل فعلا احتمال اینکه بیشتر مطالب اینجا خصوصی باشد زیاده واسه همین اسم وبمو گذاشتم دو سوم خصوصی.
برای دل خودم
