یک

رفتار خانواده مامانم با ما بعد از رفتنش 

خیلی منو اذیت کرد

هرچند انتظارشو داشتم

 

در کل مامانم انقدر بودنش پررنگ بود و انقدر تو هر کاری که میخواستی بکنی

میومد پیشنهاد میداد که یکجای کارو بگیره و کمک باشه تو زندگی من ..تو زندگی خواهر برادراش که وقتی رفت ...جاش مثل نبود دندون آسیاب تو دهن مشخص هست

 

وقتی هم که بود بارها و بارها خواهر برادراش بی معرفتی ها یا خیلی مودبانه تر بگیم

شبیه خودش نبودنها شونو بهش ثابت کرده بودند اما اون به نحوی برلی خودش توجیح میکرد یا نهایت مدتی دلخور میشد و میگذشت

 

اما وقتی مریض شد(سرطان) و هرچه گذشت بعضیارو بهتر شناخت و متوجه شد که دیگه نمیتونه برای خودش توجیح کنه

 

اما من

من همیشه باور داشتم کسی مث اون اگر یه روز نباشه...حیطه انسانهایی که باهاشون سروکار دارم دهن باز میکنن مث اژدها منو...مارو ...میخورن

 

البته شاید به این وحشتناکی نبود ولی تا حدی بود

 

اگر منصفانه بخوام بگم از صد درصد ...سی درصد ...چهل درصد...اینطور شد

اما باقیش ...هم اون قسمت از زندگی هست که تو توی شرایط سخت از دیگران توقع درک و فهمیده شدن داری و اینکه کاری برات انجام بدهند...کمک باشن..قوت قلب باشن.. ولی اونا یا متوجه نمیشن که بنظر من چنین چیزی نیست

 

همه منافع خودشون برای خودشون مهم هست نه دیگران

فقط اونجایی متوجه میشن که زندگی عین اتفاق یا بدترشو باهاشون میکنه

بعد تو خلوت و انتظار مهر و رحمت خدا و خلق خدا یاد اعمال خودشون شاید بیفتن