دعای دسته جمعی

توی زندگی لحظات خوب و بد زیادی و تجربه کردم

من فکر می کنم دو دسته ادم هستن.دسته اول کسایی که معنقدن هیشکی مث اونا سختی نکشیده و غصه نخورده و دسته دوم اونایی هستن که موقعی که اینطور جمله ها رو میشنوند اصلا درک نمی کنند یعنی چی.مثلا چیا شده که اونا هم بالاخره یه روزی میفهمن

 

در کل اخرش همه سختی کشیدن هرکسی هم یه زمانی فکر می کنه ظرفیتش دیگه لبریز شده.و اینکه کی کِی ظرفیتش پر بشه نا مشخص

 

اینروزها اما ظرفیت همه مردم پر شده مردم ایران بیشتر

من در کنار تقریبا دو سال سختی که پشت سر گذاشتم الان به روزهای سختتری رسیدم

به جایی که باید زل بزنم تو چشم عزیزترینم و ناامید شدنو شاید تو چشماش ببینم.ناامید شدن از سلامتی.

پذیرفتن پایان زندگی انسانها در هر حال پذیرفتنی.اما دوست نداری اذیت و ازار و ناراحتی کسانی که دوست داری رو ببینی

 

یک چیزی این روزها جاش خیلی توی زندگی همه مون خالی.خواستن از خدا به شکل دسته جمعی.

فکر می کنم ما خدا رو فراموش کردیم بخاطر همینه که بعضیامون فکر می کنیم اون مارو یادش رفته

 

کاش میشد یه عده زیادی.قرار بزاریم .یه روزی یه ساعتی.هرکی تو خونه خودش اما همزمان دعا کنیم

 

برای اینکه خداوند چون همیشه اینبار نظر خاصی بکنه به همه مون.حالمون خوب بشه.حال همه مردم زمین

خدایا ریشه این بیماری رو بخشکون

خدایا همه مریضها رو شِفا بده

خدایا رونقی به اقتصاد همه زندگیها بده

خدایا رحم و مروت و عشق رو به ما برگردون و بیشترش کن

خدایا نگرانی و ناراحتی و پریشانی رو از ما دور کن

خدایا به دل ما قرار و ارام بده

بمانشون بده در مایی.نزدیکی

سلام مجدد

مدتهای زیادی میخواستم بیام اینجا بنویسم

 

اما یک چیزی رو نمیخواستم قبول کنم

 

نمیخواستم قبول کنم که یادم رفته اسم وبلاگمو یا رمزشو.تا اینکه دیروز بود یا پریروز تصمیم گرفتم بیام بنویسم

 

شدیدا نیاز دارم بنوشتن

اما هیچی یادم نمیومد ازینجا

نه اسم نه رمز.نه هیچ مطلبی که بیای سرچش کنی و پیدا کنی.فقط متن یک کتابی که یبار اینجا نوشتمو قشنگ بیاد داشتم اونم هرچی زدم وب منو نیاورد

 

تا بفکرم رسید برم هیستوری سرچ گوگلمو نگاه کنم و بعد ساعتها پایین و پایین رفتن تو سرچها رسیدم به ادرس وبلاگم

 

کلی ذوق کردم

..

در کل حالم خیلی روی روال نیس و چون ننوشتم بدترم شده.