نامه ای به میم.لِ

اکنون که این نامه را بتو می نویسم .... سالهای زیادی ست که تو را میشناسم

من معتقدم که بالاخره همه ما یکجایی یا بعد از مرگ یا قبل از ان 

از همه چیزهایی که بما مربوط هست مطلع خواهیم شد

 

بهمین دلیل هم این نامه را می نویسم که روحِ من بدهکاری بتو ندارد

 

قبل از هرچیز نمیدونم باید برای خودم متاسف باشم یا نه

 

نمیدونم...اینجوری که تو رو پس از سالها شناختم اگر شناخت این روزه من درست هست که خیلی برای خودم متاسفم 

 

و اگر درست نیست و تو یک انسان فرا باهوشی و حاضری خودتو پایین بیاری و انگ مریضی و نا پختگی و بچه بودن و حماقت بخوری ولی به هر دلیل (غرورت یا صلاح کار)

دلیل کارهات رو پنهان کنی ...دیگه تقصیر من نیست خودت خواستی

 

پس در شناسونده شدن خودت بمن همه ماجرا تویی .. من ازین لحظه ببعد انتخاب میکنم صلاح خودم را و دیگه با تو نه در ذهنم و نه در قلبم و نه روحا و هیچ جوره 

هیچ زمان و مکان کاری ندارم

 

یادت باشه که تو خودت بخودت بد کردی و انتخابهات هیچوقت بر اساس آرامش خودت نبوده ...تو همیشه دنبال ستیز بودی و احتمالا از کودکی در یک فضای تو سر زدن و مقایسه ای و کتک و بددهنی و پر از عقده بزرگ شدی و جز اینها در ذات خودت هم استعدادی وجود داره که اینی بشی که الان هستی و بهتره مث ت ت لو بری خودتو تحویل یک جایی بدهی...

یا درمانت کنن یا با طناب ببندنت چون تو خودت که بخودت کنترل نداری

بلکه کنترلت کنن ...هر چی هم سنت بالاتر بره ...بیشتر قراره احساس ناکامی کنی و حالت بدتر بشه بهت قول میدم

 

من رفتم تمام